Wanprestatie
Zoals gebruikelijk extreem laat is de zogenaamde Monitor Samenwerkingsafspraken, meting 4 in september openbaar gemaakt. Negen maanden na afloop van de periode 2020-2023. Geschreven door dezelfde partijen die beoordeeld moeten worden. Die partijen zijn met name de gemeentelijke ambtenarij en de woningcorporaties. Huurderskoepels mogen tekenen bij het kruisje. U begrijpt: alles wat goed gaat wordt de hemel in geprezen, wat niet goed gaat gebagatelliseerd of verzwegen. Wat lezen we over de verhuisregelingen:
Deze cijfers worden gepresenteerd zonder enige toelichting. Feitelijk is hier sprake van een wanprestatie. Speerpunt van het gemeentelijk beleid is onder andere doorstroming, met als twee paradepaardjes de gemeentelijke verhuisregelingen. Totaal verhuizingen via deze twee verhuisregelingen in 2023 is 152, in 2020 194, in 2021 207, in 2022 177. Op een verhuistotaal van ruim 7.000 per jaar, nog geen 3%.
Wie krijgt de zwarte piet?
De vraag is: waaraan ligt nu dit falen? Woningcorporaties wijzen naar WoningNet. Die bepaalt de volgorde van toewijzing van woningen aan de hand van de regels van de Huisvestingsverordening. De VHNL- en VGNB-gegadigden staan laag in de rangorde van voorrrangsgroepen. Op zo’n manier dat zij zelden tot nooit in aanmerking komen. Maar gebruikmaken van hun ‘discretionaire bevoegdheid’ (over 5% van de toewijzingen van woonruimte heeft de corporatie in meer of mindere mate de vrijheid om naar eigen inzicht een besluit te nemen) zien we ook niet. De redenen hebben we in het verleden al vaak opgesomd:
- Verhuizen van vooral oudere mensen vraagt een intensieve begeleiding. Wie doet dat en wie betaalt dat? Er zijn wel wooncoaches, maar veel te weinig;
- Bij verhuizing neemt de huurder zijn oude, vaak lage huur mee, veel lager dan voor een nieuwe huurder gevraagd kan worden;
- Je kan aan oudere huurders moeilijk een uitgewoonde woning aanbieden: wie knapt de woning op?
Kortom: de corporaties zijn niet happig en passen de regelingen middels hun discretionaire bevoegdheid daarom ook nauwelijks toe. Niet Te Koop eist: gemeente Amsterdam, maak er werk van: immers, een speerpunt van je beleid! Je kan er in ieder geval voor zorgen dat via regels in de Huisvestingsverordening de VHNL- en VGNB-gegadigden in een betere positie komen. Voorts kan worden verlangd dat per corporatie jaarlijks een overzicht komt. Niet Te Koop eist kortom transparantie!